“Όλοι περνάμε δύσκολες στιγμές. Έχετε κάνει περισσότερα γι’ αυτή τη χώρα απ’ ό,τι οι περισσότεροι από εμάς θα μπορούσαμε ποτέ να κάνουμε. Αφήστε μας να το κάνουμε αυτό για εσάς” Οι ώμοι του Τζέικομπ έπεσαν καθώς το βάρος των λόγων τους βυθίστηκε. Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, ένιωσε κάτι άλλο εκτός από ντροπή – ένιωσε ότι τον έβλεπαν. Κούνησε αργά το κεφάλι του, καταπίνοντας με δυσκολία.
“Σας ευχαριστώ”, ψιθύρισε, με τη φωνή του να σπάει. “Σας ευχαριστώ πάρα πολύ” Με τα κοινά τους χρήματα και τη σθεναρή επιμονή της ηλικιωμένης γυναίκας, ο Τζέικομπ επέστρεψε στο μαγαζί με την ομάδα. Η ταμίας είχε κρατήσει τα αντικείμενά του στο ταμείο και τους υποδέχτηκε με ένα ανακουφισμένο χαμόγελο. “Χαίρομαι που επιστρέψατε”, είπε θερμά.