Ο Σεμπάστιαν τη ρώτησε για το κούνημα και εκείνη χαμογέλασε αμήχανα. “Σας χαιρετούσα κάθε μέρα γιατί ήθελα να φανεί ότι ζω εδώ. Αν κάποιος με έβλεπε, θα υπέθετε ότι ανήκω εδώ. Κανείς δεν θα με αμφισβητούσε με αυτόν τον τρόπο”
Ο άντρας, που εξακολουθούσε να επεξεργάζεται, ρώτησε απαλά: “Γιατί δεν ζήτησες απλώς βοήθεια;” Η κοπέλα σήκωσε τους ώμους. “Σκέφτηκα ότι θα με συλλάμβαναν αν ομολογούσα τώρα. Αυτό ήταν το μόνο μέρος που ένιωθα ασφαλής” Η φωνή της ήταν μικρή, γεμάτη από χρόνια σιωπηλής απελπισίας.