Τις ημέρες που ακολούθησαν, η Τίνα βρέθηκε να έλκεται από αυτά τα κουτάβια και ο δεσμός τους γινόταν όλο και πιο ισχυρός με κάθε επίσκεψη που περνούσε. Καθώς περνούσε χρόνο μαζί τους, ένιωθε μια αίσθηση ζεστασιάς και στοργής να την τυλίγει, γεμίζοντας την καρδιά της με χαρά. Ήταν μια έντονη αντίθεση με το φόβο και την αβεβαιότητα που είχε νιώσει εκείνη τη μοιραία νύχτα στο δάσος.
Αναλογιζόμενη το ταξίδι της, η Τίνα ήξερε ότι είχε κάνει τη σωστή επιλογή να ακολουθήσει τον λύκο στο άγνωστο. Την είχε οδηγήσει σε ένα μέρος απροσδόκητης ευτυχίας, έναν κόσμο όπου η αγάπη και η ευγνωμοσύνη έρεαν ελεύθερα από τους νεοαποκτηθέντες τριχωτούς φίλους της. Και καθώς κοίταζε στα μάτια τους, ήξερε ότι είχε βρει όχι απλώς συντροφιά αλλά μια βαθιά σύνδεση που θα κρατούσε μια ζωή.