Ωστόσο, η έκκλησή της αντιμετωπίστηκε με απροθυμία. Οι συνάδελφοί της καθηγητές κοίταζαν ο ένας τον άλλον με ανησυχία, ο δισταγμός τους ήταν ορατός στις αδέξιες κινήσεις τους και στην τεταμένη σιωπή που ακολούθησε το αίτημά της. “Η αστυνομία έχει ειδοποιηθεί”, απάντησε τελικά ένας από αυτούς, με τη φωνή του σταθερή, αλλά τα μάτια του απέφευγαν το έντονο βλέμμα της Τίνας. “Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο”
Η καρδιά της Τίνας βούλιαξε. Η έκκληση στη φωνή της γινόταν όλο και πιο απελπισμένη καθώς προσπαθούσε να τους μεταπείσει. “Αλλά δεν μπορούμε απλώς να περιμένουμε. Κι αν είναι πολύ αργά;” Ωστόσο, παρά τις εκκλήσεις της, η αποφασιστικότητα στα μάτια των καθηγητών παρέμεινε αμετάβλητη. Είχαν πάρει την απόφασή τους, αφήνοντας την Τίνα να στέκεται στον άδειο διάδρομο, νιώθοντας το βάρος της κατάστασης να την πιέζει.