Τα μικρά πλάσματα κινούνταν στις σκιές, με τα μάτια τους να αντανακλούν το φως και να δημιουργούν μια απόκοσμη λάμψη. Οι ήχοι της κίνησής τους, ένα απαλό θρόισμα, γέμιζαν τη σιωπή, κάνοντας τη σκηνή ακόμα πιο εκνευριστική. Ο Τζέιμς συνέχισε, με τη φωνή του διανθισμένη με ανησυχία: “Θυμάσαι εκείνο για το οποίο είχες μιλήσει στο σχολείο Ήταν τραυματισμένο, σωστά Βλέποντας αυτούς εδώ, μπορεί να έχουν κι αυτοί πρόβλημα. Ίσως έπεσαν μέσα και δεν μπορούν να βγουν. Δεν μπορούμε απλά να τους αφήσουμε εδώ”
Η Τίνα έγνεψε, με την απόφασή της να εδραιώνεται μέσα στην καρδιά της. Η ανάμνηση του τραυματισμένου πλάσματος στο σχολείο πέρασε από το μυαλό της, με τα πονεμένα μάτια του να εκλιπαρούν για βοήθεια. “Έχεις δίκιο. Πρέπει να τα σώσουμε. Αν οι λύκοι μας έφεραν εδώ, πρέπει να είναι για να μπορέσουμε να τους σώσουμε”