Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να παρακολουθεί, ανίσχυρη, καθώς οι όρκοι που είχε ονειρευτεί είχαν κλαπεί μπροστά στα μάτια της. Η φωνή του λειτουργού ταλαντευόταν καθώς συνέχιζε, διαβάζοντας από τη σελίδα σαν να μην συνέβαινε τίποτα. “Εσύ, Λίαμ, δέχεσαι αυτή τη γυναίκα ως νόμιμη σύζυγό σου;” “Ναι”, είπε ο Λίαμ, με τη λέξη να διαπερνά την Κλάρα σαν γυαλί.
Η αναπνοή της κόπηκε. Η όρασή της στενεύει. Γύρω της ένιωθε το βάρος εκατό ματιών, τους ψιθύρους, τον οίκτο, το σοκ. Τα μάγουλά της έκαιγαν σαν όλοι οι καλεσμένοι να κοιτούσαν μόνο εκείνη, παρακολουθώντας τον εξευτελισμό της να ξεδιπλώνεται σαν ένα θεατρικό έργο που δεν μπορούσαν να κοιτάξουν αλλού. “Και εσύ, Στέφανι, δέχεσαι αυτόν τον άντρα…” “Δέχομαι!” Η Στέφανι μπήκε με προθυμία στη μέση, με τη φωνή της να πετάει ψηλά, θριαμβευτικά.