Το ξενοδοχείο ξεπρόβαλε από το σκοτάδι, με τα παράθυρά του να λάμπουν ζεστά στον νυχτερινό ουρανό. Η Κλάρα στάθμευσε, ο σφυγμός της επιταχύνθηκε καθώς βγήκε έξω, ο βραδινός αέρας ήταν κοφτερός στο δέρμα της. Οι πόρτες του λόμπι άνοιξαν με έναν απαλό θόρυβο, αλλά δεν αντιλήφθηκε σχεδόν καθόλου το γυαλισμένο μάρμαρο ή την αμυδρή μυρωδιά των κρίνων που πλανιόταν στον αέρα.
Η προσοχή της ήταν στραμμένη στους ανελκυστήρες, στον αριθμό του δωματίου που είχε καεί στη μνήμη της. Όταν έφτασε στο διάδρομο της σουίτας, η σιωπή την περιτριγύρισε. Σταμάτησε έξω από την πόρτα, η ανάσα της κόλλησε στο λαιμό της και το χέρι της αιωρήθηκε ακριβώς πάνω από το ξύλο. Και τότε πάγωσε.