Η Έμιλι είχε εκπαιδευτεί να εκτονώνει τέτοιου είδους καταστάσεις -προσφέροντάς τους ένα ποτό, δίνοντάς τους χώρο, αφήνοντάς τους να ηρεμήσουν. Ήξερε πώς να το κάνει αυτό. Μπορούσε να το χειριστεί. Καθώς πλησίαζε το τραπέζι του ζευγαριού, ο άντρας την κοίταξε.
Μια ανατριχίλα την διαπέρασε. Το πρόσωπό του – τα χαρακτηριστικά του – είχε κάτι τόσο οικείο πάνω του. Ο τρόπος που καθόταν, ο τρόπος που την κοίταζε, ο τρόπος που το χαμόγελό του καμπύλωνε στη μία πλευρά. Ήταν αδύνατον. Δεν μπορούσε να είναι..