Η αναπνοή της κόπηκε στο λαιμό της και εκείνη τη στιγμή ο χρόνος επιβραδύνθηκε. Η Έμιλι ένιωσε τους σφυγμούς της να επιταχύνονται. Ο δίσκος με τα ποτά γλίστρησε από τα χέρια της. Τα ποτήρια θρυμματίστηκαν στο πάτωμα με εκκωφαντικό ήχο και εκείνη στάθηκε παγωμένη στη θέση της, κοιτάζοντας τον άντρα μπροστά της. Τον Λουκ.
Τον σύζυγό της. Αυτός έπρεπε να είναι. Είχε δει το πρόσωπό του τόσες πολλές φορές στα όνειρά της, στις αναμνήσεις της – πώς θα μπορούσε να μην είναι αυτός Τα χέρια της έτρεμαν και ο κόσμος γύρω της άρχισε να γέρνει. Ο θόρυβος του πλοίου, οι φωνές των επιβατών, όλα θόλωσαν καθώς στεκόταν εκεί, παραλυμένη από το σοκ.