Η Ντέιζι φαινόταν πιο θλιμμένη από ποτέ. Το κάποτε λαμπερό βήμα της κούτσαινε και το παλτό της θαμπώθηκε. Εξακολουθούσε να ψάχνει τα κλουβιά κατά τη διάρκεια των περιπάτων, με τα αυτιά της να τεντώνουν στους βρυχηθμούς των τίγρεων και την ουρά της να κουνιέται αχνά. Κάθε φορά, ο Ζάκαρι την τραβούσε μακριά, ψιθυρίζοντας συγγνώμες που δεν μπορούσε να καταλάβει. Τα μάτια της ακολουθούσαν τον ήχο πολύ αργότερα.
Τα μικρά έγιναν σταδιακά θηρία. Οι μύες τους κυμάτιζαν κάτω από το ριγέ τρίχωμα, τα μάτια τους ήταν σκληρά και αρπακτικά. Οι φύλακες τα αντιμετώπιζαν με προσοχή, αποφεύγοντας την άμεση επαφή. Ωστόσο, κάθε φορά που ο Ζάκαρι έμπαινε στο διάδρομο σίτισης, οι τίγρεις πίεζαν στα κάγκελα, μυρίζοντας, ψάχνοντας. Αναρωτιόταν αν θυμόντουσαν ακόμα τη Ντέιζι ή αν το αιλουροειδές ένστικτό τους την είχε διαγράψει.