Πέντε χρόνια πέρασαν. Η Ντέιζι φαινόταν πιο ήσυχη. Παρόλο που έτρωγε και ξεκουραζόταν καλά, κουτσόταν τώρα πιο έντονα. Ο Ζάκαρι καθόταν συχνά δίπλα στο κυνοκομείο της, ξύνοντας τα αυτιά της. Με την παρουσία της, δεν άφηνε ποτέ τους άλλους να αναφερθούν στις τίγρεις. Είτε καταλάβαινε είτε όχι, η σιωπή ήταν πιο ασφαλής από το να της θυμίζει τι είχε χαθεί.
Όταν περνούσε από το κλουβί με τις τίγρεις, ο Ζάκαρι παρατηρούσε πράγματα που οι άλλοι δεν παρατηρούσαν. Ένα βουητό στους λαιμούς των τριών, όταν η Ντέιζι γαύγιζε στο βάθος. Τον τρόπο που τα μάτια τους τον παρακολουθούσαν περισσότερο από το υπόλοιπο προσωπικό. Σκιές μνήμης τρεμόπαιζαν εκεί, αλλά αρνήθηκε να τις εμπιστευτεί. Εξάλλου, ήταν άγριοι.