Ο Ίθαν παρέμεινε σιωπηλός, με το λαιμό σφιγμένο. Ποτέ δεν είχε σκεφτεί πόσο βάρος μπορούσε να κουβαλάει μια μικρή, ξεχασμένη τσάντα. Αλλά εδώ, σε αυτό το ετοιμόρροπο σπίτι στην άκρη της πόλης, είδε την αλήθεια: μερικές φορές δεν ήταν η επιβίωση που είχε μεγαλύτερη σημασία, αλλά η ανάμνηση.
Τις ημέρες που ακολούθησαν, ο Ίθαν επέστρεφε συχνά. Ο γέρος τον υποδεχόταν θερμά, πάντα με τη φωτογραφία τοποθετημένη κοντά του σαν να ήταν τιμώμενος επισκέπτης. Μοιράζονταν τσάι σε σπασμένα φλιτζάνια, ο άντρας διηγούνταν κομμάτια μιας ζωής που διακόπηκε από την απώλεια και ο Ίθαν άκουγε, μάθαινε, κουβαλούσε αυτές τις ιστορίες σαν να του ανήκαν κι αυτές.