Ένας γείτονας έβαλε το χέρι του στον ώμο της. Κάποιος άλλος πρόσφερε ένα τηλέφωνο για να καλέσει κάποιον – οποιονδήποτε. Όμως το μυαλό της Λίζα στριφογύριζε. Δεν ήθελε παρηγοριά. Ήθελε την Κοκό. Ήθελε να γυρίσει πίσω το πρωί και να την φτάσει εγκαίρως. Αλλά ο χρόνος πήγαινε μόνο μπροστά.
Οι θεωρίες αναβλύζουν γρήγορα. Ίσως ο αετός ήταν μέρος κάποιας παράνομης επιχείρησης άγριας ζωής. Ίσως είχε μπερδέψει την Κοκό με το θήραμα. Άλλοι κατηγορούσαν τις κλιματικές αλλαγές, ισχυριζόμενοι ότι τα ζώα συμπεριφέρονταν πιο αλλοπρόσαλλα. Αλλά τίποτα από αυτά δεν είχε σημασία. Η Κοκό είχε εξαφανιστεί και η Λίζα με το ζόρι στεκόταν όρθια.