Η Λίζα ξεφύλλισε εμμονικά, με τον αντίχειρά της μουδιασμένο και τα μάτια της να πονάνε. Κάθε μήνυμα έδινε μια αχτίδα υπόσχεσης, ακολουθούμενη γρήγορα από απογοήτευση. Κάποιος ορκιζόταν ότι είδε τον αετό να πετάει προς τους λόφους. Κάποιος άλλος ισχυρίστηκε ότι του έπεσε κάτι κοντά στην όχθη του ποταμού. Όλα αόριστα. Όλα μη επαληθεύσιμα.
Δεν μπορούσε να καθίσει. Δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Τα λεπτά ήταν σαν κινούμενη άμμος. Όσο περισσότερο περίμενε, τόσο πιο μακριά φαινόταν να απομακρύνεται η Κοκό. Οι ενοχές την έπνιγαν. Γιατί δεν ήταν πιο κοντά Γιατί δεν είχε προσέξει τη σκιά νωρίτερα Γιατί την είχε αφήσει μόνη της