Η Λίζα σηκώθηκε απότομα. Τα χέρια της έσφιξαν. Η αναμονή δεν ήταν αρκετή. Έπρεπε να δράσει – κάτι περισσότερο από το να γράφει ή να διαβάζει αδιέξοδα σχόλια. Καθώς κοίταζε το τηλέφωνό της, μια μόνο σκέψη επαναλαμβανόταν στο μυαλό της: Χρειάζομαι βοήθεια. Πραγματική βοήθεια. Κάποιον που ξέρει πώς συμπεριφέρονται τα ζώα.
Τότε ήταν που θυμήθηκε τον David Setter. Δεν ήταν απλώς ο κτηνίατρος της Κοκό – ήταν παιδικός της φίλος. Είχαν χτίσει μαζί δεντρόσπιτα, είχαν ξεθάψει βατράχια μετά από καταιγίδες. Πάντα καταλάβαινε τα ζώα με έναν τρόπο που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλάβαιναν. Αν κάποιος μπορούσε να τη βοηθήσει να εντοπίσει το μονοπάτι ενός αετού, αυτός θα ήταν ο Ντέιβιντ.