Ξεκίνησαν μαζί να διασχίσουν τα ήσυχα χωράφια πίσω από τη γειτονιά. Οι φακοί αναβόσβηναν καθώς ο ουρανός σκοτείνιαζε. Ο άνεμος σφύριζε μέσα στο γρασίδι, δροσερός και επιτακτικός, σαν να τους προέτρεπε να προχωρήσουν. Κάθε ριπή έμοιαζε να ψιθυρίζει ένα όνομα ξανά και ξανά: Coco.
Καθώς πλησίαζαν τα δέντρα, μια σιωπή τους κυρίευσε. Το δάσος στεκόταν σαν τοίχος, σκοτεινό και πυκνό. Η Λίζα δίστασε στην άκρη, η αναπνοή της ήταν ρηχή. Κάπου πέρα από τα πεύκα και τους μπερδεμένους θάμνους, η Κοκό θα μπορούσε να είναι ζωντανή. Ή να έχει φύγει. Αλλά δεν θα το μάθαινε αν δεν έμπαινε μέσα.