Ξεχύθηκαν μέσα στον οπωρώνα. Οι φακοί σάρωναν τις αγκαθωτές ρίζες και τα ξερά φύλλα. Η Λίζα έσπρωξε μέσα από θάμνους και αναποδογύρισε πεσμένα κλαδιά. Κάθε δευτερόλεπτο ήταν τεντωμένο και κοφτερό. Τότε, το είδε – στην κορυφή του παλιού υπόστεγου του οπωρώνα: μια τεράστια φωλιά, ισορροπημένη σαν κορώνα.
“Εκεί!” Φώναξε η Λίζα, δείχνοντας προς τα πάνω. Όλοι γύρισαν. Η φωλιά βρισκόταν ψηλά στην κορυφή του παλιού υπόστεγου του οπωρώνα – αχανής, μπερδεμένη και απίστευτα μεγάλη. Κάτι λευκό μετακινήθηκε στην κορυφή. Η καρδιά της Λίζα χτύπησε τα πλευρά της. “Αν είναι εκεί μέσα…” ψιθύρισε, και οι λέξεις κόλλησαν. Ο αέρας πύκνωσε από την προσμονή.