Ανέβαινε όλο και πιο ψηλά. Το δέντρο έτριζε, τα φύλλα θρόιζαν σε κάθε κίνηση. Τα χέρια της Λίζα έκαιγαν από το σχοινί, αλλά δεν χαλάρωσε τη λαβή της. Δεν μπορούσε. Παρακολουθούσε κάθε κίνησή του, κάθε σπιθαμή προς τα εμπρός ήταν μια μικρή νίκη. Η φωλιά πλησίαζε. Το ίδιο και η άκρη του φόβου.
Ο Ντέιβιντ έφτασε τελικά στο κλαδί που εκτεινόταν πάνω από το υπόστεγο. Βογκούσε κάτω από το βάρος του, αλλά προχώρησε προς τα εμπρός μέχρι να μπορέσει να κοιτάξει μέσα στη φωλιά. Σταμάτησε. Από κάτω, η Λίζα τον είδε να σταματάει εντελώς. “Είναι εκεί;” φώναξε με σφιγμένη φωνή. Η απάντηση του Ντέιβιντ ήρθε απαλά. “Ναι. Είναι εδώ.”