Τα γόνατα της Λίζα παραλίγο να λυγίσουν. “Είναι καλά;” Ο Ντέιβιντ έσκυψε περισσότερο. “Φαίνεται φοβισμένη. Αλλά ζωντανή” Πριν προλάβει κανείς να απαντήσει, μια απότομη κραυγή έκοψε τον ουρανό. Όλοι πάγωσαν. Η Λίζα γύρισε. Πάνω από τις κορυφές των δέντρων, τεράστια φτερά έκοβαν τον αέρα. Ο αετός είχε επιστρέψει – και αυτή τη φορά δεν ήταν μόνος του.
Φώναξε ξανά, πιο δυνατά, πιο θυμωμένα. Ο ήχος αντηχούσε στον οπωρώνα. Το πουλί έπεσε χαμηλά, με τα φτερά του να χτυπούν σαν κεραυνός. “Ντέιβιντ, πέσε κάτω!” φώναξε κάποιος. Εκείνος έσκυψε προστατευτικά πάνω από τη φωλιά. “Νομίζει ότι είμαι απειλή”, φώναξε εκείνος. “Την υπερασπίζεται. Αν κάνω λάθος κίνηση, θα χτυπήσει”