Ο Ντέιβιντ είδε την ευκαιρία του. Έσκυψε μέσα στη φωλιά, με τα χέρια του να απλώνουν απαλά το χέρι για την Κοκό. “Είναι εντάξει”, ψιθύρισε. “Τώρα σε έχω εγώ” Το κουτάβι κλαψούρισε αλλά δεν αντιστάθηκε. Την έβαλε στο σακάκι του, κρατώντας την σφιχτά στο στήθος του. “Την έπιασα!” φώναξε προς τα κάτω, με φωνή σφιγμένη.
Από κάτω ακούστηκαν ζητωκραυγές. Η όραση της Λίζα θόλωσε από τα δάκρυα. Αλλά ο Ντέιβιντ δεν είχε κατέβει ακόμα. Προσάρμοσε την Κοκό στο ένα χέρι και άρχισε την κατάβασή του με το άλλο, δοκιμάζοντας αργά κάθε στήριγμα. Το σχοινί κρατούσε, αλλά το δέντρο έτρεμε σε κάθε βήμα. Η Λίζα κρατήθηκε πιο σφιχτά. “Σχεδόν φτάσαμε”, ψιθύρισε.