Η Κοκό έγινε ο δεσμός της. Εκείνες τις πρώτες μέρες που η μοναξιά σερνόταν σαν ομίχλη, η Coco καθόταν δίπλα της. Όταν οι νύχτες παρατείνονταν, η μικρή ανάσα του Κοκό νανούριζε τη Λίζα στον ύπνο. Δεν ήταν απλώς ένα κατοικίδιο – ήταν ένα βάλσαμο, μια ήσυχη παρουσία που την κρατούσε ολόκληρη.
Δύο χρόνια αργότερα, η Κοκό είχε γίνει ένα ζωηρό σκυλάκι, γεμάτο ενέργεια και περιέργεια. Κυριαρχούσε στο σπίτι με χαρούμενη σκανταλιά, διεκδικούσε κάθε ηλιακό σημείο στην αυλή και ακολουθούσε τη Λίζα από δωμάτιο σε δωμάτιο σαν μια ασαφής σκιά. Η Λίζα συχνά την αποκαλούσε “ο χτύπος της καρδιάς μου στα τέσσερα πόδια”