Η Λίζα ούρλιαξε. Ένας ακατέργαστος, λαρύγγιχτος ήχος που ξάφνιασε ακόμα και τα πουλιά από τα δέντρα. Αλλά ήταν πολύ αργά. Ο αετός ανέβηκε ξανά, πετώντας ψηλά, με την Κοκό να την κρατάει στη θανατηφόρα λαβή του. Τα άκρα του κουταβιού της χτυπιόντουσαν, τα ουρλιαχτά της εξασθενούσαν καθώς εξαφανίζονταν στον ουρανό.
Οι γείτονες έμειναν ακίνητοι, αποσβολωμένοι. Κάποιος έριξε το τηλέφωνό του. Μια γυναίκα αγκομαχούσε. Κανείς δεν κουνήθηκε – ούτε στην αρχή. Ήταν σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος. Η σουρεαλιστική φρίκη όλων αυτών τους ακινητοποίησε σε σιωπή. Η Λίζα ένιωσε σαν να είχαν καταρρεύσει τα πνευμόνια της. Τα γόνατά της παραλίγο να λυγίσουν.