Το πλασματάκι κουνήθηκε -ελάχιστα- και έσφιξε στη ζεστασιά της πλευράς του γουρουνιού. Ο Ρέιμοντ γονάτισε εκεί για μια μεγάλη στιγμή, με το χιόνι να στάζει από το παλτό του και την ανάσα του να έρχεται σε σύννεφα. Είχαν φτάσει ως εδώ. Τώρα ήταν στο χέρι του να βεβαιωθεί ότι θα τα κατάφερναν μέχρι το τέλος της διαδρομής.
Η καταιγίδα ήταν αδυσώπητη τώρα, στροβιλίστηκε σαν ζωντανό πλάσμα, γδέρνοντας το παλτό του Ρέιμοντ, καθώς σκόνταφτε προς το υπόστεγο. Μέσα, το γουρούνι βρισκόταν ακίνητο, με το ογκώδες σώμα του κουλουριασμένο γύρω από το μικροσκοπικό, τρεμάμενο πλάσμα.