Τοποθέτησε το μπουκέτο δίπλα στο ξεθωριασμένο που είχε αφήσει ο Λούκας την περασμένη εβδομάδα και σε εκείνα που μάζεψε η Αιμιλία χθες, και μετά χάιδεψε τα πέταλα με μια παράξενη τρυφερότητα. Ο Ντάνιελ σηκώθηκε αργά, βουρτσίζοντας τα χέρια του στο τζιν του. Το βλέμμα του έμεινε για λίγο ακόμα στην ταφόπλακα πριν μιλήσει ξανά.
“Λούκας… Ξέρω ότι περνάς ήδη πολλά. Αλλά υπάρχει κάτι που πρέπει να σου πω” Ο Λούκας τον κοίταξε, με το φρύδι του σμιλευμένο. “Σου είπα ότι η μαμά σου κι εγώ είμαστε φίλοι”, είπε ο Ντάνιελ, με τη φωνή του σταθερή αλλά ήσυχη. “Αλλά αυτή δεν είναι όλη η αλήθεια. Ήμασταν κάτι περισσότερο από αυτό. Ήμασταν μαζί. Όχι για πολύ καιρό και όχι τέλεια -αλλά είχε σημασία. Πολύ”