Εκείνο το βράδυ, οι τρεις τους κάθισαν έξω από την καλύβα του Ελάιας με θέα τη θάλασσα. Ατμός ανέβαινε από τα μπολ με το στιφάδο τους, μεταφέροντας τη μυρωδιά του ψαριού και των κρεμμυδιών στον αλμυρό αέρα. Ο πατέρας του Έντουιν μίλησε πρώτος, με τη φωνή του απαλή αλλά σταθερή.
“Δεν ήταν θησαυρός”, είπε. “Ήταν μέρος ενός παλιού ναυτικού αποκλεισμού. Αυτές οι αλυσίδες τοποθετούνταν σε όρμους κατά τη διάρκεια των πολέμων για να εμποδίζουν την είσοδο εχθρικών πλοίων. Πρέπει να έμειναν πίσω, θαμμένες μέχρι να τις αποκαλύψουν ξανά οι παλίρροιες” Ο Ηλίας κοίταξε προς τον ορίζοντα, όπου το νερό έλαμπε αχνά στο φως του φεγγαριού.