Έλεγε στον εαυτό του ότι δεν εμπλέκεται συναισθηματικά. Αλλά ήξερε ότι μόνο τον εαυτό του κορόιδευε. Κάθε φορά που την έβλεπε να χαμογελάει στη μητέρα του, κάτι μέσα του σφίγγονταν. Όχι επιθυμία, τουλάχιστον όχι αρχικά, αλλά αναγνώριση. Αυτή ήταν κάποια επιβαρυμένη, κάποια στριμωγμένη, κάποια που πάλευε σιωπηλά. Καταλάβαινε αυτόν τον αγώνα περισσότερο απ’ ό,τι ήξερε εκείνη.
Ένα απόγευμα, καθώς καθόταν με τη Μαργκό, εκείνη υπέγραψε κάτι αργά, για να βεβαιωθεί ότι κατάλαβε: “Η Λένα είναι ένα κορίτσι που έχασε τη φωνή της” Η Μάργκο σπάνια χρησιμοποιούσε μεταφορές. Ο Έβαν κατάλαβε αμέσως. Η μητέρα του εννοούσε ότι η Λένα κουβαλούσε τη σιωπή σαν προστατευτική ασπίδα. Το είχε υποθέσει κι εκείνος.