Ο Τζόναθαν συνέχισε να μιλάει, με τη φωνή του απαλή και αδιατάρακτη, αλλά το μυαλό της Αμέλια ήταν αλλού, μπλεγμένο σε έναν ιστό φόβου και αμφιβολιών. Έσκυψε ελαφρώς, με τα μάτια του προσηλωμένα καθώς ρώτησε: “Θα ήθελες να έρθεις στο σπίτι μου μετά το δείπνο;”
Η ερώτηση έμεινε βαριά στον αέρα, με την ανησυχία της να εντείνεται. Η Αμέλια αναγκάστηκε να χαμογελάσει, ενώ το μυαλό της έτρεχε για μια ευγενική άρνηση. “Εκτιμώ την προσφορά, αλλά πραγματικά δεν μπορώ να κοιμηθώ πουθενά αλλού εκτός από το κρεβάτι μου”, είπε ελαφρά τη καρδία, ελπίζοντας ότι ακούστηκε πειστικό.