Η καρδιά της Αμέλια χτύπησε γρήγορα και το μυαλό της έψαχνε να βρει μια απάντηση. Ήξερε ότι δεν μπορούσε να φύγει μαζί του, αλλά αν του αρνιόταν ευθέως θα σήμαινε συναγερμό. Χρειαζόταν περισσότερο χρόνο. Εξαναγκάζοντας ένα χαμόγελο, είπε: “Στην πραγματικότητα, θα ήθελα να πιω ένα τελευταίο ποτό” Το μπαρ είχε σχεδόν αδειάσει σε αυτό το σημείο.
Το σαγόνι του Τζόναθαν σφίχτηκε, αλλά έγνεψε απρόθυμα. “Βέβαια, μπορούμε να το κάνουμε αυτό”, είπε, με τον τόνο του να είναι σφιγμένος σαν να προσπαθούσε να κρύψει την απογοήτευσή του. Η Αμέλια ένιωθε την ένταση ανάμεσά τους να μεγαλώνει, και κάθε στιγμή ενίσχυε το φόβο και την αβεβαιότητά της.