Καθώς μπήκε στο ξέφωτο, ένα κύμα ανησυχίας την κατέκλυσε. Ήταν σαν τα ίδια τα δέντρα να της ψιθύριζαν μυστικά, ο άνεμος έφερνε μια απόκοσμη ακινησία. Το μέρος όπου είχε αιωρηθεί η σφαίρα έμοιαζε διαφορετικό τώρα και η Τερέζα στοιχειωνόταν από την ανάμνηση εκείνης της μοιραίας ημέρας.
Για αρκετές νύχτες, επέστρεφε στο ξέφωτο, ελπίζοντας να ρίξει άλλη μια ματιά στο λαμπερό φαινόμενο. Όμως, κάθε φορά, δεν έβρισκε τίποτε άλλο παρά το κρύο, αδιάφορο σκοτάδι. Το δάσος φαινόταν ζωντανό από προσμονή, αλλά ακόμα η σφαίρα δεν εμφανιζόταν.