Πέρασαν εβδομάδες και η Τερέζα άρχισε να αμφισβητεί τον εαυτό της. Τα είχε φανταστεί όλα αυτά Η ένταση, το βάρος της αμφιβολίας, κρεμόταν βαριά στον αέρα. Αλλά ακριβώς τη στιγμή που άρχισε να χάνει την ελπίδα της, μια νύχτα, η σιωπή του δάσους διαλύθηκε από μια αναλαμπή φωτός.
Εκεί ήταν – η ίδια λαμπερή σφαίρα, αιωρούμενη στον νυχτερινό ουρανό, πάλλοντας με μια αιθέρια λάμψη που έκανε την καρδιά της να χτυπάει γρήγορα. Η Τερέζα μόλις πρόλαβε να πάρει μια ανάσα πριν η σφαίρα αρχίσει να κινείται, γλιστρώντας ομαλά ανάμεσα στις κορυφές των δέντρων, σαν να της έκανε νόημα να την ακολουθήσει.