“Σας ευχαριστώ όλους.” Καθώς έβγαινε από το κατάστημα με τις τσάντες του στο χέρι, ο κρύος αέρας δεν ήταν πια τόσο σκληρός. Πίσω του, η ηλικιωμένη γυναίκα φώναξε με ένα ζεστό γέλιο: “Και μην ξεχάσετε να απολαύσετε αυτή τη μπύρα! Όλοι αξίζουν ένα μικρό διάλειμμα πού και πού”
Για πρώτη φορά μετά από μια αιωνιότητα, ο Τζέικομπ χαμογέλασε. Ήταν μικρό, διστακτικό, αλλά ήταν αληθινό. Η καλοσύνη των αγνώστων είχε κάνει κάτι περισσότερο από το να τον εφοδιάσει με τρόφιμα – είχε αναζωπυρώσει μια αναλαμπή ελπίδας σε μια ζωή που την ένιωθε αφόρητα βαριά. Και καθώς περπατούσε στο σπίτι του, δεν κουβαλούσε μόνο τις σακούλες στα χέρια του αλλά και τη ζεστασιά της γενναιοδωρίας τους στην καρδιά του.